O'nun Ardından

Babam'a..

Yalnız dilleriyle konuşmaz insanlar. Bazen bir bakış, bir kalp ve hatta bir yazı her şeyi anlatabilir. Kelimelerin büyüsü bazen ses tonlarıyla birleştiğinde değil, kağıt ve kalemle buluştuğunda daha anlamlı olabilir.

Bugün senin ardından kalanlar ile benim kelimelerimin birleşme vakti..

Çünkü ben kendi içime ağladım hep.
Tebessümlerimin içinde hüzünlerim vardı.

Söylemediğim, söyleyemediğim her şeyi kelimelerime yükledim.
Onlar benim hazinem oldu.

Bugün o hazinenin kilidini açma vakti..

İçinden çıkacaklarla kucaklıyorum seni.. İçindekilerle seviyorum..

O hazine benim sana hediyem bugün.

Günün kutlu olsun!

...

İçinde bir yeri sızlayan, hep çocukluğunu anlatma isteği duyan, kalbi sevgi gözleri yaş dolu bir çocuktum ben.

Ne çok şey sığdırdım o çocuk yaşıma.

Ne çok şey yaşadık, ne çok mücadele ettik.

Hastalığın büyüttü beni.. Hepimiz büyüdük..

En umutsuz anında bile gecenin; bi'ses, bi'nefes ben hep inandım daha iyi daha sağlıklı günlerin bizi beklediğine. Belki de bu yüzden sensiz hiç hayal kurmadım ben. Senin olmadığın yerler yoktu düşlerimde.

Senin sesin, senin kokun...

Ama biliyordum!

Her şeyin bir vakti vardı. Ne bir ilerisindeydi ne de bir gerisinde. Tam da o andaydı her şey..

Ve tüm çocukluğumla veda ettim sana.

Sonra da iyi kalpli bu yeteneksizin kelimelerle olan yolculuğu başladı.

Senden sonra,

Ve sana..

...

Işıl ışıl bir yalnızlık çöktü üzerime.. Beylik laftı hayat devam ediyor.

Ediyor muydu? Edebilecek miydim?

İçimdeki bu metruk istasyonu terk edebilecek miydim?

Zaman her şeyin ilacıdır diyorlar ya işe yaramaz sandığım bu cümle gerçek olacak mıydı?

Önce parça parça kaçtım senden, herkesten ve her şeyden..

Sonra ufak ufak biriktirdim yalnızlığımı, bir amacı olduğuna inandım. Yazdıklarım beni dinlendirdi, okuduklarım beni kendime getirdi. Bu yalnızlık bana bir amaç edindirdi önce ve sonra amacıma yürüdüğüm yol oldu.

Ve anladım ki; yalnızlıklarımla kalabalıklaştım ben. Kalabalıkları biliyorum, oralarda atılan kahkahalar ya da attıklarım yasak değillerdi. Anladım..

Güçlü durmaya çalışırken güçlü olmayı öğrenmek gibi.. Tekliği yaşarken çokluğa hazırlanmak..

Hazırlık vaktiydi..

Yola tekrardan koyulma vakti gelmişti..

İçimde bir yerlerde bir tren misali vagonlar arka arkaya eklenmeye başlamıştı. Hayatımın hikayesi kaldığı yerden devam ediyordu..

Etmek zorundaydı.

Çünkü biliyordum.

Ben değişmeden değişmeyecekti bu yol..

Ama yalan yok! Senden sonra uzun bir süre oturtamadım taşları yerine..

Bütün lambaları kapatıp sadece gece lambasını yaktım hayatımın. Ama farkındaydım. Aydınlık o acının içindeydi ve önce o acının içine girmem gerekecekti..

Olacaktı, başaracaktım!

Nereden geliyordu bu çocuksu umut, bu güç, bu inanç bilemiyorum..

Tek bir şeyi çok iyi biliyordum.

Öyle iyi biliyordum ki..

Öyle şanslıydım ki..

Her insanın ailesi ve biriktirdikleri zor anların kurtarıcısı,yol göstericisi olurdu..

Öyle de oldular..

...

Bir kitapta okumuştum.

Şöyle diyordu yazar gidenler için;

"Bir elleri hep Tanrı ile bir elleri ise yeryüzünde hep bizimledir."

Öyle miydi?

Yüreğin bizimle olsun yeterdi. Geride bıraktığın cismin toprağa karışıp gidecekti zaten, -ki gitti..

Gittin.

Bir şey oturdu içime, kaldım öylece.

Yok olmak, toz olmak istedim.

Varlığım orada olmasaydı keşke.

Gelip alsalardı beni.

Sessiz sedasız kaybolsaydım..

Olmadı...

Kendim gibi tamir edecektim kalbimi. Kimseye yol yordam sormazsam eğer daha iyi ederdim. Çünkü kimsenin formülü tutmayacaktı bir diğerinde. Biliyordum..

Bir formülüm de yoktu zaten..

Ama hep hayal ettim ben. Farklı bir boyutta da olsa sen hep bizimle olacaktın.

O hastalıklardan yorgun ama içindekilerle güçlü kalbin bir ruha aitti ve o ruh asla ölmeyecekti.

Mizacı sert adam,

Duruşu heybetli adam,

Dilinde sevdiği küfürler,yufka yürekli ama belli etmeyen adam.

Koca adam!

İyi ki geçtin bu dünyadan!

Şimdi düşünüyorum;

Herkesin bir şarkısı olsaydı şu hayatta seninki ne olurdu acaba?

Bilemiyorum.

Ama şu sözleri tüm çocukluğumla sana armağan ediyorum.

Benzemez kimse sana/

Tavrına hayran olayım...

Ve ben;

Tüm bunları yazarken fonda hep tek şarkı çaldı.

Kolay olmayacak.

Elbet üzüleceğiz.

Mutlaka bir iz bırakacak..

Haklıydı Sezen!

Hiç kolay olmadı.

Çok üzüldüm.

Çokça iz bıraktı.

Ama hayat böyleydi...

Seninle veda ettiğim içimdeki çocuk,

o gün bir dilek diledi.

Belki bi'vakit;

Aynı büyülü zaman diliminde,

Aynı düşte buluşacaktık biz...